ULTRADEREITA vs DEMOCRACIA

É un feito político ampliamente comentado o da deriva ultradereitista do principal partido da oposición española, da cal dan boa proba o esquinamento de persoeiros coma Ruíz Gallardón ou Piqué, se non queremos remontarnos ata Manuel Pimentel ou Herrero de Miñón, ademáis do manexo indisimulado do sector afín ó ex presidente Aznar e a súa prevalencia ideolóxica a través da FAES.

Tamén son relativamente abondosas as explicacións respecto da imposibilidade de equipara-la dereita española “ultramontana” á dereita europea “civilizada”, tipo CDU alemana ou gaullismo francés ou tories británicos, coincidentes básicamente na orixe predemocrática (franquista) da nosa dereita que, dende a súa fundación por un demócrata tardíamente converso coma Manuel Fraga (que avisa agora que hai que centrarse...), sempre estivo dacordo en que o franquismo foi un necesario período de calma fronte a perigosa evolución da República, en palabras de Mayor Oreja “un período de extraordinaria placidez”.

O que non me parece suficientemente suliñado son as consecuencias que para os fundamentos da nosa democracia ten a masiva infiltración, que caseque poderíamos calificar de abducción, dun dos dous partidos chamados a alternarse no goberno do país por elementos que proceden dunha curiosa mixtura da rancia tradición nacionalcatólica (O Cid Campeador, o Caudillo de España-faro da cristiandade, etc) co máis recente pulo da corrente neocon americana, baseada no Choque de Civilizacións de Huntigton e nas ideas de Leo Strauss. Este melting pot ideolóxico difiere e se aparta da respetable tradición do liberalismo Popperiano, que non soamente facía énfase sobre a cuestión do liberalismo económico ( concepto que a dereita española, adicta ós chiringuitos financieiros, ós negocios concesionais e os oligopolios, nunca chegou a asimilar máis alá do disfraz) , senón que puña por enriba de todo a liberdade individual dos cidadáns e a neutralidade do estado respecto de Igrexas ou credos particulares de todo tipo, consagrando o carácter absolutamente central do Estado de Dereito como forma da “sociedade aberta”.

Fenómenos coma o proceso inquisitorial contra os médicos de Leganés, o intento de instrumentalizar o xuízo do 11 M para ratificar a teoría conspiratoria (“no están en montañas lejanas ni en desiertos remotos”), a utilización da política antiterrorista coma mercancía electoral e o intento de asalto ó Tribunal Constitucional revelan un desprecio inquietante polos fráxiles equilibrios que fan posible a existencia da democracia, polo menos a existencia dunha democracia sustantiva.

Esa progresión tivo un aparatoso comezo no cúmulo de terxiversacións que se produciu nos días seguintes os atentados do 11M de 2004 en Madrid e que quedaron demostradas no recente xuízo da Audiencia Nacional, con penosos intentos de manipulación que duraron máis de tres anos e dos que agora ninguén se lembra. Posteriormente, tentouse torpedar a lexislatura recurrindo constantemente á manida cesión á chantaxe terrorista, cousa que sucedeu, lamentablemente, por primeira vez na democracia española. Paralelamente se intentou desfacer leis aprobadas polo parlamento recurrindo a recusación de maxistrados do Tribunal Constitucional, máximo órgano xudicial e garante último da nosa democracia a través do control de constitucionalidade. Máis puntual, pero non menos alarmante, o caso Leganés revela o intento de proscribir prácticas médicas racionais en virtude dunha determinada creencia relixiosa determinada respecto do tema da eutanasia, e todo elo manipulando conscientemente a verdade para adaptala á sua conveniencia e levándose por diante a profesionais alleos á contienda política, nunha auténtica caza de bruxas que nos fai lembrar o maccarthismo.

Todo isto revela un perigoso comportamento antisistema que máis parece propio dun fato de inofensivos hippies adictos ó LSD que dun partido chamado a gobernar nalgún momento e que di representar a orden, a lei e a responsabilidade. A democracia é un mecanismo de pesos e contrapesos que ten que estar ben engrasado e esixe ó respeto escrupuloso das leis fundamentais, das institucións e dos principios que o sustentan. As cuadernas da democracia chirrían con comportamentos coma os descritos. Non podemos permitirnos unha dereita dominada por quen pensa que a democracia é unha concesión graciosa da España vencedora á outra perdedora, un xoguete subordinado ás súas creencias, unha forma desprovista de contido que serve meramente para barnizar de modernidade o seu irracionalismo ancestral. É urxente reconducir esta tendencia e mandar os antisistema, incluindo o señor das pulseiras e a súa dona pluscuamperfecta, a insignificancia da que nunca deberon sair.

ANISAKIS