UN HOME, UNHA MULLER, UN CARGO: NIN UN PASO ATRÁS

Nin un paso atrás. Esa é a miña petición ó Secretario Xeral do PSdG, Pachi Vázquez, respecto da promesa que fixo no Congreso de Pontevedra no que foi elixido pola maioría dos que alí nos atopábamos. Un home, unha muller, un cargo. De feito, lembro perfectamente que esa foi, con moito, a proposta máis aplaudida polos delegados presentes naquel congreso. Por algo sería.

Ven isto a conto porque hai quen di que hai determinadas voces que reclaman que non se aplique esa medida ós deputados autonómicos que opten a ser concelleiros nas próximas municipais ou que, no caso de aplicarse, se faga extensiva ós compañeiros que son deputados nacionais ou senadores, apelando á equidade e á xustiza. Isa disxuntiva e isa apelación serían radicalmente falsas e demagóxicas, ademáis de infantiles. O que ten que marcar os tempos da aplicación da medida é, lóxicamente, o Secretario Xeral e hai que respetarlle esa prerrogativa. Por outra banda, o compañeiro Pachi xa dixo que agora toca o turno dos diputados autonómicos e que máis adiante, nas eleccións nacionais, terán que facer o propio os compañeiros que ocupan cargos en Madrid. Hai sobradas razóns tácticas para aplicar a medida gradualmente e non de golpe e porrazo, non sendo a menor delas a de non concitar a posible oposición de todos os afectados (algún deles alcalde) ó mesmo tempo. E isto o di alguén, coma min, que será o primeiro en pedir que se aplique exactamente a mesma medida os deputados nacionais e senadores cando toque.

A oposición á medida por parte dalgúns afectados, no caso improbable de producirse, resultaría absolutamente inaceptable por varias razóns. Primeiro, porque é obvio que a democracia consiste, ademáis de votar cada catro anos, nun sistema de reparto e control do poder, checks and balances, pesos e contrapesos. Contrapesar o poder, trocear pasteis en cachos pequenos para que ningún pasteleiro se poña demasiado gordo, todo iso é a democracia, entre outras moitas cousas. Segundo, porque a democracia tamén consiste en parecer democráticos, ademáis de selo, e non parece democrático quen se aferra a cargos buscando excusas e argumentos torticeiros para facelo. Terceiro, porque a democracia ten que fomentar a participación dos cidadáns e dos militantes e si un ocupa máis dun cargo hai outro que non participa. Cuarto, por razóns de eficacia, porque ninguén pode desempeñar eficazmente dous cargos de relevancia institucional salvo que teña unha pobre concepción e un pobre desempeño da súa tarefa, como algúns diputados e senadores que pasan polos seus cargos de perfil. Quinto, porque cun paro do 20% parece obsceno que alguen poda tentar acumular o que non deixan de ser postos de traballo institucionais bastante ben remunerados. Sexto, porque semellaría que hai xente que quere apostar sempre a cabaño gañador e non asumir o risco de participar nun grupo municipal na oposición. Séptimo, porque o PSdG ten que marcar diferencias co PP e a non acumulación de cargos é unha diferencia ostensible con respecto a ese partido e ten un valor político sustancial. Oitavo porque a inmensa maioría do electorado do PSdG e da militancia está en contra da acumulación de cargos. Noveno, porque nulla ethica sine estetica. Décimo, porque o mellor é inimigo do bo. E seguiría sumando razóns ata o infinito, pero o espacio é limitado.

Por outra banda acumular razóns sería estéril porque estou seguro de que o Secretario Xeral do PSdG non permitiría que, no caso de que isa oposición da que falei existira, cousa que non pode ser e ademáis é imposible, triunfara sobre o mandato co que foi elixido no Congreso de Pontevedra. Un home, unha muller, un cargo. Nisto o 99,99 % da militancia está dacordo. Os tempos e as formas que os aplique o Secretario Xeral co respaldo de todos. Para iso o eliximos. Nin un paso atrás.

Pablo Arangüena, militante do PSdG